اَلْفَحَجُ [el-faḩac] (fethateynle) Bir kimse ayaklarının uçları karîb ve ökçeleri baʹîd olmak vechiyle apşak olmak maʹnâsınadır ki bâb-ı râbiʹdendir.
اَلْفَحْجُ [el-faḩc] (fâ’nın fethi ve ḩâ-yı mühmelenin sükûnuyla) Kibr eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: فَحَجَ الرَّجُلُ فَحْجًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا تَكَبَّرَ Ve ayakların uçları birbirine yakın olup ökçeleri ırak olarak yürümek maʹnâsınadır; yukâlu: فَحَجَ فِي مِشْيَتِهِ إِذَا تَدَانَى صُدُورُ قَدَمَيْهِ وَتَبَاعَدَ عَقِبَاهُ
اَلْفَحْجُ [el-faḩc] (fâ’nın fethi ve ḩâ’nın sükûnuyla) أَفْحَجُ [efḩac] olan kimsenin yürümesi; yukâlu: فَحِجَ يَفْحَجُ فَحْجًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Kezâ vucide fi’n-nusahi’l-musahhahati mazbûtan.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı