الْمِئْزَابُ [el-mi΄zâb] (مِحْرَابٌ [miḩrâb] vezninde ve gâh olur ki hemzeyi yâ’ya kalb ederler) Oluğa denir, nâv-dân maʹnâsına. Ve bu ism-i âlettir, zikr olunan أَزْبٌ [ezb] lafzından me΄hûzdur; ʹalâ-kavlin bu lafz Fârisîden muʹarrebdir, بُلِ الْمَاءَ [buli’l-mâ΄e] maʹnâsına ki “bul” kelimesi, بَوْلٌ [bevl] lafzından emr-i hâzır olmakla “suyu bevl eyle” ki isâle eyle demektir, zîrâ مِيز [mîz] lafzı, Fârisîde bevl eylemek maʹnâsına olan mîzîden kelimesinden emr-i hâzırdır; gûyâ ki âlet-i merkûmeye hitâb olur. Mütercim der ki kavl-i ahîr, tasarruf-ı ʹacîb olduğu gayr-i setîrdir.
اَلْمِئْزَابُ [el-mi΄zâb] (mîm’in kesri ve hemzenin sükûnuyla) Oluk مِرْزَابٌ [mirzâb] maʹnâsına. Gâh olur ki hemzeyi terk ederler; cemʹi اَلْمَآزِيبُ [el-me΄âzîb] gelir, ʹalâ-vezni مَصَابِيح [meṡâbîḩ]
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı