اُلْمُصْحَبُ [el-muṡḩab] (مُكْرَمٌ [mukrem] vezninde) Mecnûna denir. Ve şol göne ve tuluma denir ki üzerinde câ-be-câ tüy ve kıl ve yün bâkî kala; ve minhu yukâlu: قِرْبَةٌ مُصْحَبَةٌ Gûyâ ki tüy bi’l-külliyye giderilmeyip ibkâ olunmakla ona صَاحِبٌ [sâhib] kılınmıştır.
اَلْمُصْحِبُ [el-muṡḩib] (مُحْسِنٌ [muḩsin] vezninde) Serkeş ve mutaʹassıb iken zelîl ve mutîʹ ve münkâd olan insân ve hayvâna ıtlâk olunur, ke-mâ se-yuzkeru. Ve şol sâlik ve reh-reve denir ki doğru yoluna gidip aslâ bir yerde tevakkuf ve ârâm eylemeye. Ve yüzü yosun tutmuş suya denir. Ve oğlu neşv ü nemâ bulup kendi gibi adam olan kişiye denir; yukâlu: هُوَ مُصْحِبٌ إِذَا كَانَ بَلَغَ ابْنُهُ فَصَارَ مِثْلَهُ Ve dâ΄imâ kendi kendisiyle mecnûn gibi tekellüm eden kimseye denir. Bu maʹnâda ḩâ’nın fethiyle de câ΄izdir; yukâlu: رَجُلٌ مُصْحِبٌ وَمُصْحَبٌ أَيْ يُحَدِّثُ نَفْسَهُ Ve işbu مُصْحِبٌ [muṡḩib] kelimesi إِصْحَابٌ [iṡḩâb]dan ism-i fâʹildir. Her birinde maʹnâ-yı masdarî tesbîk olunur.
اَلْمُصْحَبُ [el-muṡḩab] (mîm’in zammı ve ḩâ’nın fethiyle) Üzerinden kılın gidermedikleri tulum.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı