Kamus-ı Muhit - الهلب maddesi

اَلْهَلَبُ [el-heleb] (تَعَبٌ [taʹab] vezninde) Bir kimsenin gövdesi pek kıllı olmak maʹnâsınadır; yukâlu: هَلِبَ الرَّجُلُ هَلَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَثُرَ شَعْرُهُ

اَلْهَلِبُ [el-Helib] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Ashâbdan Ebû Ḵabîṡa Yezîd b. Ḵunâfe eṯ-Ṯâ΄î lakabıdır. Gerçi muhaddisûn hâ’nın zammıyla takyîd ederler, lâkin savâb olan كَتِفٌ [ketif] vezninde olmaktır. Mûmâileyh mukaddemen أَقْرَعُ [aḵraʹ] olmakla başında kıl eseri olmayıp baʹdehu sâhibü’l-muʹcizât ʹaleyhi efdalu’s-salât hazretleri yed-i mü΄eyyedleriyle mesh buyurmalarıyla kılları nâbit olduğundan هَلِبٌ [Helib] ile mülakkab olmuştur.

اَلْهَلْبُ [el-helb] (جَلْبٌ [celb] vezninde) Gövdeden kılları yolmak maʹnâsınadır; yukâlu: هَلَبَهُ هَلْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا نَتَفَ هُلْبَهُ Ve sehâb kırağı ve tipi makûlesi rutûbetle halkı ıslatmak, ʹalâ-kavlin peyderpey yağmur yağdırmak maʹnâsınadır; yukâlu: هَلَبَتِ السَّمَاءُ الْقَوْمَ إِذَا بَلَّتْهُمْ بِالنَّدَى أَوْ مَطَرَتْهُمْ مَطَرًا مُتَتَابِعًا Ve at arasını kesmeyip peyderpey seğirtmek maʹnâsınadır; yukâlu: هَلَب الْفَرَسُ إِذَا تَابَعَ الْجَرْيَ Ve bir kimseyi makâle getirip hicv ve şetm eylemek maʹnâsına istiʹmâl olunur ki maʹnâ-yı evvelden me΄hûzdur; yukâlu: هَلَبَهُمْ بِلِسَانِهِ إِذَا هَجَاهُمْ وَشَتَمَهُمْ

اَلْهُلْبُ [el-hulb] (hâ’nın zammıyla) Mutlakan kıla denir, شَعْرٌ [şaʹr] maʹnâsına; ʹalâ-kavlin kalın kıla yâhûd at makûlesi dâbbenin kuyrukları kılına yâhûd hınzîrin kılına denir ki onunla harrâzlar baʹzı nesne dikerler, Türkîde fırçı taʹbîr olunur.

Vankulu Lugatı - الهلب maddesi

اَلْهَلْبُ [el-helb] (hâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) At kuyruğunun kalın kıllarını yolmak; yukâlu: هَلَبْتُ الْفَرَسَ إِذَا نَتَفْتَ هُلْبَهُ

اَلْهُلْبُ [el-hulb] (hâ’ın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) هُلْبَةٌ [hulbet]in cemʹidir. Kezâlik kuyrukta biten kalın kıllara ve gayrıya dahi هُلْبٌ [hulb] derler. Ve

هُلْبَةُ الزَّمَانِ [hulbetu’z-zamân] Zamânın şiddetine derler, mislu: اَلْكُلْبَة [el-kulbet] ve اَلْجُلْبَة [el-culbet].