بُوشُ [Bûş] (bâ’nın zammıyla) Mıṡır’da bir karyedir; yukâlu: ثِيَابٌ بُوشِيَّةٌ Orada nesc olunur. ve muhaddisînden ʹAlî b. İbrâhîm el-Bûşî oradandır.
اَلْبَوْشُ [el-bevş] (bâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Karışık cemâʹate, ʹalâ-kavlin kabâ΄il-i muhtelifeden müctemiʹ olana mahsûstur yâhûd mutlakan nâs-ı kesîre denir; bâ’nın zammıyla da câ΄izdir; yukâlu: جَاؤُوا فِي بَوْشٍ أَيْ جَمَاعَةٍ مُخْتَلِطَةٍ أَوْ لاَ يَكُونُ إِلاَّ مِنْ قَبَائِلَ شَتَّى أَوِ الْكَثْرَةِ مِنَ النَّاسِ Ve minhu yukâlu: بَوْشٌ بَائِشٌ Ve bir babanın oğullarına ıtlâk olunur, bir araya gelip biriktikleri hâlde yukâlu: هَذِهِ الْحُضَّارُ بَوْشٌ أَيْ بَنُو أَبٍ وَذَلِكَ إِذَا اجْتَمَعُوا Ve
بَوْشٌ [bevş] Mıṡır diyârına mahsûs bir nevʹ taʹâm ismidir; buğday ile mercimeği karıştırıp bir zenbîlde gasl eyledikten sonra bir destî içre vazʹ edip fırında tabh ederler. Ve
بَوْشٌ [bevş] Ecnâs-ı muhtelife adamların gırîv ve kavga ve feryâdlarına denir; tekûlu: مَا هَذَا الْبَوْشُ أَيْ ضَجِيجُ الْأَخْلاَطِ مِنَ النَّاسِ Ve bu maʹnâda masdar olur; yukâlu: بَاشَ الْقَوْمُ إِذَا ضَجُّوا ve tekûlu: تَرَكْتُهُمْ هَوْشًا بَوْشًا أَيْ مُخْتَلِطِينَ Ve Yaḩyâ b. Esʹad b. Bevş el-Bevşî ki ceddine mensûbdur, muhaddisîndendir. Ve
بَوْشٌ [bevş] Bir kimseye el ile bir nesne sunmak maʹnâsınadır; yukâlu: بَاشَ إِذَا أَهْوَى إِلَيْهِ بِشَيْءٍ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı