Kamus-ı Muhit - شرب maddesi

شِرْبٌ [Şirb] (şîn’in kesriyle) Bir mevziʹ adıdır.

شَرِبٌ [Şerib] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve

شُرَيْبٌ [Şureyb] (زُبَيْرٌ [zubeyr] vezninde) ve

شُرْبُبٌ [Şurbub] (قُنْفُذٌ [ḵunfuž] vezninde) ve

شُرْبُوبٌ [Şurbûb] (جُمْهُورٌ [cumhûr] vezninde) ve

شُرْبَةٌ [Şurbet] (تُرْبَةٌ [turbet] vezninde) Bir mevziʹ adlarıdır. Ve

شُرْبُبٌ [şurbub] قُنْفُذٌ [ḵunfuž] vezninde) Şol nebâta denir ki birbirine sarılmış sık ve gür ola.

الشَّرْب [eş-şerb] (şîn’in harekât-ı selâsı ve râ’nın sükûnuyla) ve

اَلْمَشْرَبُ [el-meşreb] (مَقْعَدٌ [maḵʹad] vezninde) ve

اَلتَّشْرَابُ [et-teşrâb] (تَذْكَارٌ [težkâr] vezninde) İçmek maʹnâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الْمَاءَ شَرْبًا بِالتَّثْلِيثِ وَمَشْرَبًا وَتَشْرَابًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَرَعَهُ ʹAlâ-kavlin şîn’in fethiyle شَرْبٌ [şerb] masdardır; ve zammıyla ve kesriyle ismlerdir, içmeğe denir. Ve

شَرْبٌ [şerb] (şîn’in fethiyle) شَارِبٌ [şârib] olan kavme ıtlâk olunur, yaʹnî ism-i cemʹ olur, رَكْبٌ [rekb] ve رَحْلٌ [raḩl] gibi yâhûd cemʹ olur, صَحْبٌ [ṡaḩb] ve صَاحِبٌ [ṡâḩib] gibi, niteki شُرُوبٌ [şurûb] dahi شَارِبٌ [şârib]in cemʹidir, شُهُودٌ [şuhûd] ve شَاهِدٌ [şâhid] gibi. Ve

شَرْبٌ [şerb] Bâ΄ harfiyle müteʹaddî olur, içirmek maʹnâsına. Ve bu münâsebetle bir kimse hakkında dürûg-âmîz iftirâ eylemek maʹnâsına istiʹmâl olunur; yukâlu: شَرَبَ بِهِ إِذَا كَذَبَ عَلَيْهِ Ve fehm eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: شَرَبَ الْكَلاَمَ شَرْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا فَهِمَهُ