اَلْأَشَمُ [el-eşem] (hemzenin ve şîn-i muʹcemenin fethiyle) Zikr olunan أَزَمٌ [ezem] lafzında lügattır ki mihmân üzere mihmân kondurmak maʹnâsınadır; tekûlu: أَشِمَ بِي عَلَى فُلَانٍ أَشَمًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ بِمَعْنَى أَزِمَ
اَلْأَشَمُّ [el-eşemm] Burnu vasf-ı mezkûr üzere olan adama denir; yukâlu: رَجُلٌ أَشَمُّ أَيْ فِي أَنْفِهِ شَمَمٌ Ve ʹâr ve hamiyyet sâhibi seyyid ve zî-şân adama ıtlâk olunur; yukâlu: رَجُلٌ أَشَمُّ أَيْ سَيِّدٌ ذُو أَنَفَةٍ Ve başları yüksek omuza vasf olur; yukâlu: مَنْكِبٌ أَشَمُّ أَيِ الْمُرْتَفِعُ الْمُشَاشَةِ
اَلْأَشَمُّ [el-eşemm] (fethateynle) Sıfat-ı mezbûre üzere olan burun; yukâlu: رَجُلٌ أَشَمُّ الْأَنْفِ Ve yüksek olan dağa dahi derler; yukâlu: جَبَلٌ أَشَمُّ أَيْ طَوِيلُ الرَّأْسِ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı