تَحْتُ [taḩt] (tâ’nın fethi ve ḩâ-yı mühmelenin sükûnuyla) Cihât-ı sitt aksâmındandır, alt demektir ki فَوْقُ [fevḵ] maʹnâsı olan üst mukâbilidir; Fârisîde zîr denir. Ve bu zarf olur, yaʹnî zarf-ı mübhem olur ki maʹnâsı ancak izâfetle mütebeyyen olur; yukâlu: هَذَا تَحْتُ هَذَا Ve ism olur, bu sûrette zamm üzere mebnî olur; fe-yukâlu: مِنْ تَحْتُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı