Kamus-ı Muhit - التفل maddesi

اَلتَّفَلُ [et-tefel] (fethateynle) Bir adamın vücûdu bed kokmak maʹnâsınadır; yukâlu: تَفَلَ الرَّجُلُ تَفَلًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا تَغَيَّرَتْ رَائِحَتُهُ

اَلتَّفِلُ [et-tefil] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Gövdesi bed kokan adama denir.

اَلتُّفْلُ [et-tufl] (tâ’nın zammıyla) ve

اَلتُّفَالُ [et-tufâl] (غُرَابٌ [ġurâb] vezninde) Tükürüğe denir, بُصَاقٌ [buṡâḵ] maʹnâsına. Ve köpüğe denir, زَبَدٌ [zebed] maʹnâsına.

اَلتَّفْلُ [et-tefl] (tâ’nın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Tükürmek maʹnâsınadır; yukâlu: تَفَلَ تَفْلًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا بَصَقَ Şârih der ki تَفْلٌ [tefl] yapça tükürmeğe denir, rukye-hânın avucuna ve okuduğu adamın vücûduna tü tü diyerek rutûbetsiz tükürdüğü gibi. Bundan mâ-dûnu نَفْثٌ [nefšamp;], badehu نَفْخٌ [nefḣ] olur.

اَلتَّنْفُلُ [et-tenfulu] (تَنْضُبُ [tanḋubu] vezninde) ve

اَلتُّنْفُلُ [et-tunful] (قُنْفُذٌ [ḵunfuž] vezninde) ve

اَلتِّنْفَلُ [et-tinfel] (دِرْهَمٌ [dirhem] vezninde) ve

اَلتَّنْفَلُ [et-tenfel] (جَعْفَرٌ [caʹfer] vezninde) ve

اَلتِّنْفِلُ [et-tinfil] (زِبْرِجٌ [zibric] vezninde) ve

اَلتُّنْفَلُ [et-tunfel] (جُنْدَبٌ [cundeb] vezninde) ve

اَلتُّفَّلُ [et-tuffel] (سُكَّرٌ [sukker] vezninde) Tilkiye ʹalâ-kavlin eniğine denir; mü΄ennesleri hâ’yladır. Ve

تَنْفُلُ [tenfulu] (تَنْضُبُ [tanḋubu] vezninde) Kuru otluğa denir, ʹalâ-kavlin bir şecer adıdır yâhûd karamtık yeşil bir nebât adıdır.

Vankulu Lugatı - التفل maddesi

اَلتَّفِلُ [et-tefil] (tâ’nın fethi ve fâ’nın kesriyle) Kokusu mütegayyir olan kimse; yukâlu: رَجُلٌ تَفِلٌ أَيْ غَيْرُ مُتَطَيِّبٍ Yaʹnî râyiha-i tayyibe sâhibi olmasa.

اَلتَّفْلُ [et-tefl] (tâ’nın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Tükürmek ki بَزْقٌ [bezḵ]a şebîhtir, zîra tükürmenin envâʹı vardır, ibtidâsı بَزْقٌ [bezḵ] baʹdehu تَفْلٌ [tefl] baʹdehu نَفْثٌ [nefšamp;] baʹdehu نَفْخٌ [nefḣ]tir; yukâlu: تَفَلَ يَتْفَلُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِيVe minhu تَفْلُ الرَّاقِي yaʹnî efsûn okuyanın üfürmesi.