اَللاَّخُّ [el-lâḣḣ] (teşdîd-i ḣâ’yla ve ḩâ-yı mühmele ile de lügattir) Eşcârı sıkışmış ve birbirine sarılmış koruluk çatılkı dereye denir; yukâlu: وَادٍ لاَخٌّ أَيْ مُلْتَفُّ الْمَضَائِقِ يَعْنِي كَثِيرُ الشَّجَرِ مُؤْتَشِبٌ Ve ḣâ-yı muʹcemenin tahfîfiyle أَلْخَى kelimesinden ki efʹaldir, iştikâk-ı kebîr ile ondan me΄hûz olur ki eğri ve muʹvecc maʹnâsınadır, İsmâʹîl ʹaleyhi’s-selâm kıssası zımnında İbn ʹAbbâs hazretlerinin rivâyet eyledikleri hadîsinde zikr olunan üç lügatle de mervîdir. Mü΄ellifin murâdı işbu hadîstir. Kâle fi’n-Nihâyeوَفِي حَدِيثِ إِسْمَاعِيلَ وَأُمِّهِ هَاجَرَ “وَالْوَادِي يَوْمَئِذٍ لاَخٌّ” أَيْ ضَيِّقٌ مُلْتَفٌّ بِالشَّجَرِ وَالْحَجَرِ مُتَضَايِقٌ وَقِيلَ هُوَ لاَخٌ بِالتَّخْفِيفِ أَيْ مُعْوَجُّ الْفَمِ وَيُرْوَى بِالْحَاءِ الْمُهْمَلَةِ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı