اَلتَّوْطِيشُ [et-tevṯîş] (ʹalâ-vezni اَلتَّكْرِيم [et-tekrîm]) Bir kimseyi kendi nefsinden defʹ etmemek; yukâlu: ضَرَبُوهُ فَمَا وَطَّشَ عَنْ نَفْسِهِ تَوْطِيشًا إِذَا لَمْ يَمُدَّ بِيَدِهِ وَلَمْ يَدْفَعْ عَنْ نَفْسِهِ Ve
تَوْطِيشٌ [tevṯîş] Sâ΄ile bir nesneyi vermemeğe dahi derler; yukâlu: سَأَلُوهُ فَمَا وَطَّشَ إِلَيْهِمْ بِشَيْءٍ أَيْ لَمْ يُعْطِهِمْ شَيْئًا Ve
تَوْطِيشٌ [tevṯîş] Kelâmdan yâ ʹamelden yâ re΄yden nesne hâzır kılmak maʹnâsına da gelir, Ferrâ rivâyeti üzere; yukâlu: وَطَّشَ لَهُ إِذَا هَيَّأَ لَهُ وَجْهَ الْكَلَامِ أَوِ الْعَمَلِ أَوِ الرَّأْيِ Ve
تَوْطِيشٌ [tevtîş] Feth-i kelâm etmeğe dahi derler; yukâlu: وَطِّشْ لِي شَيْئًا حَتَّى أَذْكُرَهُ أَيِ افْتَحْ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı