اَلشَّغْلُ [eş-şaġl] (şîn’in fethiyle ve zammıyla) Bir adamı bir nesne ile uğraştırıp meşgûl kılmak maʹnâsınadır; yukâlu: شَغَلَهُ شَغْلًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا جَعَلَهُ مَشْغُولًا
اَلشَّغِلُ [eş-şeġil] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve
اَلْمُشْتَغِلُ [el-muşteġil] (ism-i fâʹil bünyesiyle) Bir nesne ile uğraşır olan adama denir. Ve bunda ġayn’ın fethiyle ki ism-i mefʹûldür, nâdirdir.
اَلشُّغْلُ [eş-şuġl] (şîn’in zammı ve ġayn-ı muʹcemenin sükûnuyla ve zammeteynle ve şîn’in fethiyle ve fethateynle ki dört lügattır) İşle güçle uğraşa ve bir adamın uğraştığı işe güce denir ki فَرَاغٌ [ferâġ] mukabilidir; cemʹi أَشْغَالٌ [eşġâl] ve شُغُولٌ [şuġûl] gelir; tekûlu: أَنَا فِي شُغْلٍ وَهُوَ ضِدُّ الْفَرَاغِ
اَلشُّغُلُ [eş-şuġul] Dört lügattır: Zammeteynle ve fethateynle ve zamm-ı evvel ve sükûn-ı sânî ile ve feth-i evvel ve sükûn-ı sânî ile ve bunların cümlesinin maʹnâsı bir nesneyi işlemeğe mukayyed olmak ki فَرَاغٌ [ferâġ]ın mukâbilidir. Ve
شُغُلٌ [şuġul] İşin kendisine dahi derler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı