اَلشَّقَبُ [eş-şeḵab] (fethateynle; ʹalâ-kavlin şîn’in kesriyle) Bir nevʹ şecer ismidir, semeri سِدْرٌ [sidr] ağacı semerine şebîh olur; müfredi شَقَبَةٌ [şeḵabet]tir. Şârih der ki şecer-i mezbûr ʹArabistân cibâlinde nâbit olur, Yemen’de baʹzı dere ağızlarında gördüm, Yemen ahâlîsi شِقَبٌ [şiḵab] ıtlâk ederler, şîn’in kesriyle.
اَلشَّقْبُ [eş-şaḵb] (şîn’in fethi ve kesri ve ḵâf’ın sükûnuyla) İki dağın aralığında olan boş yere denir; ʹalâ-kavlin dağın ve bayırların ve derelerin sarp yerlerinde olan yarığa ve kovuğa ve çatlağa denir ki mağaradan küçük olur, içinde kuşlar yuva edinirler. Cemʹi شِقَابٌ [şiḵâb] gelir, كِلاَبٌ [kilâb] vezninde ve شُقُوبٌ [şuḵûb] gelir şîn’in zammıyla ve شِقَبَةٌ [şiḵabet] gelir, عِنَبَةٌ [ʹinebet] vezninde. Ekserî öyle yerlerde kara kuş ve doğan makûlesi îvâ eder.
اَلشِّقْبُ [eş-şiḵb] (şîn’in kesriyle) Magârada ve dağda olan yarık yerlerdir; cemʹi اَلشِّقَبَةُ [eş-şiḵabet] ve اَلشِّقَابُ [eş-şiḵâb] ve اَلشُّقُوبُ [eş-şuḵûb] gelir.
اَلشِّقْبُ [eş-şiḵb] ve
اَلشَّقْبُ [eş-şaḵb] (bi-kesri’ş-şîn ve fethihâ) Şol düz yere derler ki kaçan üzerine çıksalar çöker.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı