اَلْقُلَّى [el-ḵullâ] (رُبَّى [rubbâ] vezninde) Bodur kıza denir.
اَلْقُلَةُ [el-ḵulet] (ثُبَةٌ [šamp;ubet] vezninde) ve
اَلْقِلَى [el-ḵilâ΄] (رِضَا [riḋâ] vezninde) ve
اَلْمِقْلَى [el-miḵlâ] (مِنْبَرٌ [minber] vezninde) Çocukların çelik çomak oynadıkları ağaçlara denir. قُلَةٌ [ḵulet] çelik ve مِقْلَى [miḵlâ] çomaktır. قُلَةٌ [ḵulet] lafzının cemʹi قُلَاتٌ [ḵulât] ve قُلُونَ [ḵulûn] gelir ḵâf’ların zammıyla ve قِلُونَ [ḵilûn] gelir ḵâf’ın kesriyle. Şârih der ki gerçi nüshalarda وَالْقِلَى ʹunvânındadır, lâkin savâb olan وَالْمِقْلَى وَالْمِقْلَاءُ olmaktır, مِنْبَرٌ [minber] ve مِحْرَابٌ [miḩrâb] veznlerinde.
اَلْقِلَى [el-ḵilâ] (ḵâf’ın kesri ve lâm’ın fethi ve elifin kasrıyla) Bugz etmek. Ve kaçan ḵâf’ı meftûh eylesen elifi medd edersin; tekûlu: قَلَاهُ يَقْلِيهِ قِلًى وَقَلَاءً مِنَ الْبَابِ الثَّانِيVe يَقْلَى lâm’ın fethiyle lügat-ı Ṯayyi΄dir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı