هَمَدٌ [Hemed] (fethateynle) Ḋabbe kabîlesi yurdunda bir su adıdır.
اَلْهُمُودُ [el-humûd] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) Ölmek maʹnâsınadır, maʹnâ-yı âtîden me΄hûzdur; yukâlu: هَمَدَ فُلاَنٌ هُمُودًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا مَاتَ Ve âteş bi’l-külliyye sönmek, ʹalâ-kavlin harâreti sâkin olmak maʹnâsınadır ve bu maʹnâ-yı mevzûʹdur; yukâlu: هَمَدَتِ النَّارُ إِذَا طَفِئَتْ أَوْ ذَهَبَتْ حَرَارَتُهَا Kâle’ş-şârih: قَالَ الْأَصْمَعِيُّ خَمَدَتِ النَّارُ إِذَا سَكَنَ لَهَبُهَا وَهَمَدَتْ إِذَا طَفِئَتْ اَلْبَتَّةَ Ve
هُمُودٌ [humûd] ve
هَمْدٌ [hemd] (حَمْدٌ [ḩamd] vezninde) Sevb çok zamân bükülü durmaktan nâşî eskiyip paralanmak maʹnâsına istiʹmâl olunur, şöyle ki zâhiren sahîh zann olunup ele aldıkta yepriyip döküle; yukâlu: هَمَدَ الثَّوْبُ هُمُودًا وَهَمْدًا إِذَا تَقَطَّعَ مِنْ طُولِ الطَّيِّ يَعْنِي إِذَا مَسِسْتَهُ تَنَاثَرَ Ve yer ʹumrân ve şecer ve nebât makûlesinden ve yağmur ve feyzinden ʹârî arz-ı mevât olmak maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: هَمَدَتِ الْأَرْضُ إِذَا لَمْ يَكُنْ بِهَا حَيَاةٌ وَلاَ عُودٌ وَلاَ نَبْتٌ وَلاَ مَطَرٌ وَهِيَ هَامِدَةٌ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı