اَلدَّعْوَى [ed-daʹvâ] (فَتْوَى [fetvâ] vezninde) Duʹâ maʹnâsınadır; tekûlu: دَعَوْتُ اللهَ أَدْعُوهُ دُعَاءً وَدَعْوًى أَيْ رَغِبْتُ إِلَيْهِ يَعْنِي ابْتَهَلْتُ إِلَيْهِ بِالسُّؤَالِ وَرَغِبْتُ فِيمَا عِنْدَهُ مِنَ الْخَيْرِ
اَلدُّعْوَى [ed-duʹvâ] (dâl’ın zammı ve ʹayn’ın sükûnu ve âhirinde yâ’nın teşdîdiyle) أَحَدٌ [eḩad] maʹnâsında istiʹmâl olunur; minhu kavluhum: مَا بِالدَّارِ دُعْوًى أَيْ أَحَدٌ Kisâ΄î eyitti: Bu دَعْوَةٌ [daʹvet]ten me΄hûzdur, maʹnâ: لَيْسَ فِيهَا مَنْ تَدْعُو demektir. Ve bu siyâk-ı nefyden gayrı yerde istiʹmâl olunmaz dedi.
اَلدَّعْوَى [ed-daʹvâ] (dâl’ın fethi ve elifin kasrıyla) İsmdir, maʹnâ-yı mezkûrdan. Ve
إِدِّعَاءٌ [iddiʹâ΄] Harbde iʹtizâya derler. Ve إِعْتِزَاءٌ [iʹtizâ΄] harbe mübâşeret eden kimse esnâ-yı harbde ben filân ibn filânım demektir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı