الأَبُّ [el-ebb] (hemzenin fethi ve bâ’nın teşdîdiyle) Mutlakan ota denir, كَـلَأٌ [kele΄] maʹnâsına ki Fârisîde giyâh denir. Ve ʹalâ-kavlin raʹy olunacak çayırlığa ve otlağa denir. Yâhûd min-gayri bezrin ve zerʹin hâsıl olan her nebâta denir ki Fârisî edâ ile hod-rû taʹbîr olunur; maʹnâ-yı âtîden me΄hûzdur; ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَفَاكِهَةً وَأَبًّا﴾ الآيَةُ، وَهُوَ الْكَـلَأُ أَوِ الْمَرْعَى أَوْ مَا أَنْبَتَتِ الأَرْضُ Ve insânın beline denir; خَصْرٌ [ḣaṡr] maʹnâsına.
اَلْأَبُّ [el-ebb] (hemzenin fethiyle) Otlak, merʹâ maʹnâsına. Kâlallâhu taʹâlâ: ﴿وَفَاكِهَةً وَأَبًّا﴾ (عبس 31) Ve vatana çekinmek maʹnâsına dahi gelir. Baʹzılar eyitti:
اَلْأَبُ [el-eb] (hemzenin fethi ve bâ’nın tahfîfiyle) Baba, vâlid maʹnâsına. Aslı أَبَوٌ idi fethateynle, zîrâ cemʹi اَلْآبَاءُ [el-âbâ΄] gelir hemze-i ûlânın meddi ve âhirinde elifin dahi meddiyle,قَفًا [ḵafâ] ile أَقْفَاءٌ [aḵfâ΄] gibi ve رَحًا [reḩâ] ile أَرْحَاءٌ [erḩâ΄] gibi. Ve bundan hazf olunan vâv’dır, zîrâ tesniyesinde اَلْأَبَوَانِ derler fethateynle, egerçi baʹzı ʹArab mezbûrun tesniyesinde اَلْأَبَانِ derler tenakkus üzerine ve hâlet-i izâfetinde أَبَيْكَ derler bâ’nın fethiyle. Ve أَبَوَانِ baba ile anaya dahi derler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı