اَلسَّقْلُ [es-saḵl] (ḵâf’la نَقْلٌ [naḵl] vezninde) Cilâ vermek maʹnâsınadır; صَقْلٌ [ṡaḵl] lafzında lügattır; yukâlu: سَقَلَ السَّيْفَ سَقْلًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ بِمَعْنَى صَقَلَهُ
اَلسُّقْلُ [es-suḵl] (sîn’in zammıyla) Böğür taʹbîr olunan ʹuzva denir, صُقْلٌ [ṡuḵl] lafzında lügattır.
اَلسَّقِلُ [es-seḵil] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Böğürleri birbirine geçmiş gibi aç, arık, çelimsiz adama denir; yukâlu: رَجُلٌ سَقِلٌ أَيِ الْمُنْهَضِمُ الْخَاصِرَتَيْنِ Ve sırtının iki yanlarının eti az çelimsiz karnı içine geçik ata denir; yukâlu: فَرَسٌ سَقِلٌ أَيِ الْقَلِيلُ لَحْمِ الْمَتْنِ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı