اَلْأُبِّيَّةُ [el-ubbiyyet] (hemzenin zammı ve bâ-i müşeddedenin kesriyle) Kibr ve ʹazamet maʹnâsınadır; yukâlu: بِهِ أُبِّيَّةٌ أَيْ كِبْرٌ وَعَظَمَةٌ
اَلْأَبِيَّةُ [el-ebiyyet] (سَنِيَّةٌ [seniyyet] vezninde) Şol dâbbeye denir ki dâ΄imâ suyu koklayıp iğrenmekle içmekten imtinâʹ eder ola; yukâlu: دَابَّةٌ أَبِيَّةٌ إِذَا كَانَتْ تَعَافُ الْمَاءَ Ve akşam ʹalef istemez olan dâbbeye denir. Kâle’ş-şârih ve minhu’l-meselu: “اَلْعَاشِيَةُ تَهِيجُ الْأَبِيَّةَ” Yaʹnî “Akşam ʹalef tenâvül eden hayvân tenâvül etmeyenleri teşvîk ve tahrîk eylemekle onlar da tebeʹiyyet eylemeye başlarlar.” gayrın ʹamelinden şevk ve harekete gelip kendi dahi o ʹamele mübâderet eden kimse hakkında darb olunur. Ve
أَبِيَّةٌ [ebiyyet] Her ne kadar ضِرَابٌ [ḋirâb] olunsa gebe kalmaz olan nâkaya denir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı