Kamus-ı Muhit - العور maddesi

اَلْعَوِرُ [el-ʹavir] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Bed-derûn ve bed-serîret olan kimseye vasf olur; yukâlu: رَجُلٌ عَوِرٌ أَيِ الرَّدِيءُ السَّرِيرَةِ

اَلْعَوَرُ [el-ʹaver] (fethateynle) Bir gözün hissi yaʹnî kuvvet-i bâsırası zâ΄il olmak ki murâd yek-çeşm olmaktır; yukâlu: عَوِرَ الرَّجُل عَوَرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَيُقَالُ ḣعَارَ – يَعَارُ كَخَافَ– يَخَافُḢ إِذَا ذَهَبَ حِسُّ إِحْدَى عَيْنَيْهِ Lâkin Miṡbâḩ’ta عَوِرَتِ الْعَيْنُ إِذَا نَقَصَتْ أَوْ غَارَتْ ʹibâretiyle mersûm olmakla mü΄ellifin tefsîrine muhâlif olur.

اَلْعَوْرُ [el-ʹavr] (جَوْرٌ [cevr] vezninde) Bir adamı أَعْوَرُ [aʹver] kılmak maʹnâsınadır; yukâlu: عَارَهُ يَعُورُهُ عَوْرًا إِذَا صَيَّرَهُ أَعْوَرَ Ve bir nesneyi alıp götürmek, ʹalâ-kavlin telef eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: عَارَ الشَّيْءَ عَوْرًا إِذَا أَخَذَهُ وَذَهَبَ بِهِ أَوْ أَتْلَفَهُ

Vankulu Lugatı - العور maddesi

اَلْعَوَرُ [el-ʹaver] (fethateynle) Bir gözlü olmak, yek-çeşm maʹnâsına; yukâlu: عَارَتِ الْعَيْنُ تَعَارُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve عَوِرَتْ عَنْيُهُ dahi derler vâv’ı hâli üzere ibkâ edip elife kalb etmemekle, aslında sahîh olduğuna binâ΄en ki o إِعْوَرَّتْ [iʹverret]tir, zîrâ إِعْوَرَّتْ [iʹverret]te vâv’ın mâ-kabli sâkindir, ona binâ΄en sahîh olmuştur, pes harf-i zevâ΄id hazf olunup teşdîd refʹ olunmakla عَوِرَ kalmıştır. Ve عَوِرَ [ʹavire]nin aslı إِعْوَرَّ olmasına delîl sâ΄ir ahavâtıdır ki onlar إِسْوَدَّ يَسْوَدُّ ve إِحْمَرَّ يَحْمَرُّ dür. Elvânda bu veznden gayrı müstaʹmel değildir. Ve ʹuyûbda kıyâs إِعْرَجَّ ve إِعْمَيَّ demek idi عَرِجَ ve عَمِيَ mahallinde ve lâkin mesmûʹ olmamıştır. Ve عُرْتُ عَيْنَهُ أَعُورُهَا dahi derler müteʹaddî gelmek üzere.

اَلْعَوْرُ [el-ʹavr] (ʹayn’ın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve

اَلْعَيْرُ [el-ʹayr] (kezâlik ʹayn’ın fethi ve yâ’nın sükûnuyla) İkisi dahi تَعَاوُرٌ [teʹâvur] maʹnâsınadır; yukâlu: تَعَاوَرَتِ الرِّيَاحُ رَسْمَ الدَّارِ وَعَارَهُ يَعُورُهُ وَيَعِيرُهُ إِذَا أَخَذَهُ وَذَهَبَ بِهِ