اَلْأَبِنُ [el-ebin] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Koyu ve galîz olan taʹâm ve şarâba denir.
اَلْأَبْنُ [el-ebn] (hemzenin fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Töhmet eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: أَبَنَهُ بِشَيْءٍ أَبْنًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا اتَّهَمَهُ Ve bir adamı yüzüne karşı ʹayblamak maʹnâsınadır; yukâlu: أَبَنَهُ إِذَا عَابَهُ فِي وَجْهِهِ Ve yarada kan durmaktan kararmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَبَنَ الدَّمُ فِي الْجُرْحِ إِذَا اسْوَدَّ
اَلْأُبْنُ [el-ubn] (hemzenin zammıyla ve bâ’nın sükûnuyla) Bir kimseyi töhmetli zann etmek; yukâlu: أَبَنَهُ بِشَيْءٍ يَأْبُنُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا أَتْهَمَهُ بِهِ
اَلْأُبَنُ [el-uben] (hemzenin zammı ve bâ’nın fethiyle) Cemi. Ve
أُبَنٌ [uben] ʹAdâvetlere dahi derler; yukâlu: بَيْنَهُمْ أُبَنٌ أَيْ عَدَاوَاتٌ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı