Kamus-ı Muhit - صاف maddesi

صَافُ [Ṡâf] İbn Ṡayyâd’ın ismidir ki hadîste mezkûrdur,ḣص،ي،دḢ mâddesinde zikr olundu, ʹalâ-kavlin ismi Sâfî’dir قاضي [ḵâḋî] gibi yâhûd ismi ʹAbdullâh ve lakabı Ṡâf idi.

اَلصَّائِفُ [eṡ-ṡâ΄if] صَيْفٌ [ṡayf] lafzını te΄kîden îrâd olunur, شِعْرٌ [şiʹr] ve شَاعِرٌ [şâʹir] gibi; yukâlu: صَيْفٌ صَائِفٌ تَوْكِيدًا Ve

صَائِفٌ [ṡâ΄if] ve

صَافٌ [ṡâf] Pek ıssı maʹnâsına müstaʹmeldir; صَافٌ [ṡâf] صَائِفٌ [ṡâ΄if] muhaffefidir; yukâlu: يَوْمٌ صَائِفٌ وَصَافٌ أَيْ حَارٌّ Ve

صَائِفٌ [Ṡâ΄if] Bir mevziʹ adıdır.

Vankulu Lugatı - صاف maddesi

اَلصَّافُ [eṡ-ṡâf] (ʹalâ-vezni اَلْحَال [el-ḩâl]) Kezâlik yün maʹnâsına. Ve

صَافٌ [ṡâf] Kesîrü’s-sûf olana dahi derler; yukâlu: كَبْشٌ صَافٌ إِذَا كَانَ كَثِيرَ الصُّوفِ yukâlu: أَخَذْتُ بِصُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِصَافِ رَقَبَتِهِ وَبِطُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِطَافِ رَقَبَتِهِ بِالْمُهْمَلَةِ فِيهِمَا وَبِظُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِظَافِ رَقَبَتِهِ بِالْمُعْجَمَةِ فِيهِمَا وَبِقُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِقَافِ رَقَبَتِهِ بِالْقَافِ فِيهِمَا كُلُّهَا بِمَعْنًى Ve İbnu’l-Aʹrâbî bunu cild-i rakabe ile tefsîr etti, boyun derisi maʹnâsına. Ve Ebu’s-Semeydaʹ eyitti: Bu kelâmı bir kimsenin ardından yetişmeği muhâl zann ederken nâgâh yetişmede istiʹmâl ederler, gerek rakabesine yapışsın gerek yapışmasın. Ve İbn Dureyd eyitti: Bunun maʹnâsı ense çukurunda olan saça yapışmaktır. Ve Ferrâ eyitti: mecmûʹ-ı rakabesine yapışmaktır. Ve Ebu’l-Ġavšamp; eyitti: Kahren tuttu demektir. Ve baʹzılar eyitti: أَعْطَاهُ بِصُوفِ رَقَبَتِهِ derler cümleten verdi demek mahallinde, nitekim أَعْطَاهُ بِرَقَبَتِهِ derler. Ve Ebû ʹUbeyd eyitti: أَعْطَاهُ بِصُوفِ رَقَبَتِهِ demek أَعْطَاهُ مَجَّانًا وَلَمْ يَأْخُذْ ثَمَنًا demektir.