الإِسْبُ [el-isb] (hemzenin kesri ve sîn’in sükûnuyla) Kasıkta biten kıllara denir; ʹalâ-kavlin ud yerinde ve ʹalâ-re΄yin hâssaten makʹadda biten kıla denir; yukâlu: حَلَقَ إِسْبَهُ أَيْ شَعَرَ رَكَبِهِ أَوْ هُوَ شَعْرُ الْفَرْجِ أَوِ الإِسْتِ Şârih der ki bunun aslı وِسْبٌ [visb] idi ki nebâta denir. Hemze, vâv’dan mübeddeledir.
اَلْإِسْبُ [el-isb] (kesr-i hemze ile) Oturak yerinde biten kıl. Ve muhtemeldir ki إِسْبٌ [isb]in aslı وِسْبٌ ola ki وِسْبٌ [visb] nebâta derler, giyâh maʹnâsına; pes vâv hemzeye kalb olunmuş olur, nitekim وِرْثٌ [viršamp;]te إِرْثٌ [iršamp;] demişlerdir, vâv’ı hemzeye kalb edübeni.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı