اَلرَّتْقُ [er-retḵ] (فَتْقٌ [fetḵ] vezninde) Bir nesnenin şakkını kavuşturup bitiştirmek maʹnâsınadır; yukâlu: رَتَقَ الشَّيْءَ رَتْقًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ ضِدُّ فَتَقَهُ
اَلرَّتَقُ [er-retaḵ] (fethateynle) رَتَقَةٌ [reteḵat] lafzından cemʹdir ki fetehâtladır, parmakların aralıklarında olan fürceye denir, dipleri bitişik olmak hasebiyle. Ve
رَتَقَةٌ [reteḵat] Masdar olur, رَتَقٌ [retaḵ] gibi ki fethateynledir, hatun رَتْقَاءُ [retḵâ΄] olmak maʹnâsına; yukâlu: رَتِقَتِ الْمَرْأَةُ رَتَقًا وَرَتْقَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَتْ رَتْقَاءَ
اَلرَّتْقُ [er-retḵ] (râ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Bir nesnenin şakkın bitirmek; فَتْقٌ [fetḵ]ın mukâbilidir; tekûlu: رَتَقْتُ الْفَتْقَ أَرْتُقُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ
اَلرَّتَقُ [er-retaḵ] (fethateynle) ʹAvretin ferci bitişik olmak, bir haysiyyetle ki cimâʹa kâbil olmaya.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı