اَلشَّعْفَةُ [eş-şaʹfet] (تَمْرَةٌ [temret] vezninde) Çisinti yağmura denir; ve minhu’l-meselu: “مَا تَنْفَعُ الشَّعْفَةُ فِي الْوَادِي الرُّغُبِ” Yaʹnî “Çisinti yağmur geniş dereyi dolduramaz.” Bir kimsenin verdiği ʹatiyye sedd-i sülme-i hâcet eylemediği mahalde darb olunur.
اَلشَّعَفَةُ [eş-şeʹafet] (fetehâtla) Dağ başına denir. Cemʹi شَعَفٌ [şeʹaf]tır hâ’sız ve شُعُوفٌ [şuʹûf]tur ve شِعَافٌ [şiʹâf]tır şîn’in kesriyle ve شَعَفَاتٌ [şeʹafât]tır fetehâtla; yukâlu: تَوَقَّلُوا شَعَفَةَ الْجَبَلِ أَيْ رَأْسَهُ Ve tepede olan saça ve perçeme denir. Ve
شَعَفَةُ الْقَلْبِ [şeʹafetu’l-ḵalb] Yüreğin başına denir ki yüreğin وَتِينٌ [vetîn]e asıldığı damarın yanında olur; yukâlu: إِشْتَكَى شَعَفَةَ قَلْبِهِ أَيْ رَأْسِهِ عِنْدَ مُعَلَّقِ النِّيَاطِ
اَلشَّعَفَةُ [eş-şeʹafet] (fethateynle) Dağ başı, re΄s-i cebel maʹnâsına. Ve
شَعَفَةٌ [şeʹafet] Enseye inen saça dahi derler, gîsû maʹnâsına; yukâlu: شَعَفَةُ الْغُلَامِ إِذَا كَانَتْ لَهُ ذُؤَابَةٌ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı