Kamus-ı Muhit - المرء maddesi

الْمَرْءُ [el-mer΄] (mîm’in harekât-ı selâsı ve râ’nın sükûnuyla) Mutlakan insân maʹnâsınadır ki adam demek olur, ʹalâ-kavlin er kişiye denir; recül ve merd maʹnâsına. Bunun lafzından cemʹi yoktur; belki cemʹi رِجَالٌ [ricâl]dir; baʹzılardan cemʹi مَرْؤُونَ [mer΄ûn] geldiği menkûldür. Mü΄ennesinde مَرْأَةٌ [mer΄et] denir hâ’yla ki hatun demektir, Fârisîde zen mürâdifidir ve tahfîf-i kıyâsî ile tahfîf olunup مَرَةٌ [meret] dahi derler terk-i hemze ve feth-i râ’yla ve evveline hemze-i vasl idhâliyle اِمْرَأَةٌ dahi denir ve hemze-i vasla makrûn evveline harf-i taʹrîf idhâliyle الإِمْرَأَةُ [el-imre΄et] dahi mahkîdir; kezâlik مَرْءٌ [mer΄] lafzının evveline hemze-i vasl idhâliyle اِمْرُؤٌ [imru΄] dahi denir. Ve bunda üç lügat vardır; biri dâ΄imâ yaʹnî refʹ ve nasb ve cerr hâletlerinde râ’nın meftûh olmasıdır, sânî ʹalâ-külli-hâl râ’nın zammesidir, sâlis ʹalâ-külli-hâl muʹreb olmaktır, yaʹnî râ΄ harf-i ahîr olan hemzeye tebeʹiyyetle hâlet-i refʹde merfûʹ ve hâlet-i nasbda mansûb ve hâlet-i cerde mecrûr olmaktır; ve tekûlu: هَذَا امْرُؤٌ وَمَرْءٌ بِالرَّفْعِ ve رَأَيْتُ امْرَءًا وَمَرْءًا بِالنَّصْبِ ve مَرَرْتُ بِامْرِئٍ وَبِمَرْءٍ مُعْرَبًا مِنْ مَكَانَيْنِ Burada مَرْءٌ [mer΄] lafzı itbâʹen zikr olunmuştur. Ve مَرْءٌ [mer΄] sibâʹdan kurta denir zi΄b maʹnâsına.

Vankulu Lugatı - المرء maddesi

اَلْمَرْءُ [el-mer΄] (mîm’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Er kişi, recül maʹnâsına; yukâlu: هَذَا مَرْءٌ صَالِحٌ ve مَرَرْتُ بِمَرْءٍ صَالِحٍ ve رَأَيْتُ مَرْءًا صَالِحًا Mîm’in zammı ve kesri dahi lügattır. Ve هُمَا مَرْآنِ صَالِحَانِ وَلَا يُجْمَعُ عَلَى لَفْظِهِ وَبَعْضُهُمْ يَقُولُونَ اَلْمَرْؤُونَ