Şârih der ki mü΄ellif إِكْلِيلٌ [iklîl]i تَاجٌ [tâc] ile tefsîr eyledikten sonra وَشِبْهُ عُصَابَةٍ يُزَيَّنُ بِالْجَوَاهِرِ ʹibâretiyle de tezyîl edip burada hemân إِكْلِيلٌ [iklîl] ile beyân eylemiştir. Kaldı ki usûl-i sâ΄ireden münfehim olduğu üzere وَشِبْهُ عُصَابَةٍ kavli ʹatf-ı tefsîrdir. Ve تَاجٌ [tâc] lafzı fi’l-asl Fârisîdir ve ʹAceme mahsûs baş kisvetidir, yaʹnî mülûk-i ʹAcemin zer ve zîver ile müzeyyen başlarına giydikleri kisvedir ki selefte her iklimin pâdişâhları birer gûne tertîb ederler idi. Baʹdehu lafz-ı mezbûru ʹArab dahi ahz ve ʹimâmeli baş kisvetinde istiʹmâl eylediler, zîrâ muʹammem baş kisveti ʹArabların ümerâ΄ ve mülûklarına mahsûs idi. Ve hâliyen selâtîn-i ʹOšamp;mâniyye hazerâtının ser-i saʹd-efserlerinde sorguçlu murassaʹ kalansüve tâc-ı pâdişâhîdir. Ve Fârisîde mutlakan tâca efser denir; ve minhu’l-hadîsu: “اَلْعَمَائِمُ تِيجَانُ الْعَرَبِ” Zîrâ ekserî bâdiye-nişîn olmakla mekşûfü’r-re΄s olurlar. Ve
تَاجٌ [Tâc] Hulefâ-yı ʹAbbâsiyyeden Muʹtaḋid-billâh Halîfe’nin sarâyı ismidir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı