تَتْرَى [tetrâ] (سَلْمَى [selmâ] vezninde ve tenvînle câ΄izdir) Birbirinin ardınca, birer birer demektir. Aslı وَتْرَى [vetrâ] idi. vâv tâ’ya münkalib oldu, وِجَاهٌ [vicâh] ve تِجَاهٌ [ticâh] gibi. Bunun elifi ʹinde’l-baʹz te΄nîs içindir ve ʹinde’l-baʹz جَعْفَرٌ [caʹfer] veznine ilhâk için ziyâde olmuştur, onun için tenvînle de istiʹmâl olunur; yukâlu: جَاءَ الْقَوْمُ تَتْرَى وَتَتْرًى أَيْ مُتَوَاتِرِينَ
تَتْرَى [tetrâ] (tâ-yı evvelin fethi ve sâniyenin sükûnu ve elifin kasrıyla) Birer birer maʹnâsınadır; tenvînle ve tenvînsiz lügattır, عَلْقَى [ʹalḵâ] gibi. Şol kimse ki onu maʹrifelik hâlinde lâ-yansarıf kıldı, elifin elif-i te΄nîs iʹtibâr etti, ahsen dahi budur. Ve bunun aslı وَتْرَى idi,وِتْرٌ [vitr]den, ferd maʹnâsına. Kâlallâhu taʹâlâ: ﴿ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَا﴾ (المؤمنون 44) أَيْ وَاحِدًا بَعْدَ وَاحِدٍ Ve şol kimse ki تَتْرَى [tetrâ]yı münevven kıldı, elifi elif-i mülhak kıldı.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı