Kamus-ı Muhit - قرب maddesi

اَلْقَرَبُ [el-ḵarab] (fethateynle) Bir kimsenin böğrü yâhûd böğürden karın yumuşağına kadar ʹuzvu ağrımak maʹnâsınadır, ihtilâf-ı mezkûr üzere; yukâlu: قَرِبَ الرَّجُلُ قَرَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا اشْتَكَى قُرُبَهُ Ve

قَرَبٌ [ḵarab] Erken suya erişmek için gece vaktinde gitmek maʹnâsınadır, قِرَابَةٌ [ḵirâbet] gibi, ke-mâ se-yuzkeru. Ve suyu yakın olan kuyuya denir. Ve gece vaktinde su araştırmağa denir; ʹalâ-kavlin su ile tâlib beyninde bir gecelik mesâfe kalmağa yaʹnî suya varmağa arada bir gece kalmağa denir yâhûd su ile arada iki gecelik mesâfe kalmağa denir. Bu kavle göre su arandığı günün evveline قَرَبٌ [ḵarab] ve ikinci gününe طَلَقٌ [ṯalaḵ] denir, fethateynle.

قُرْبٌ [Ḵurb] (قُفْلٌ [ḵufl] vezninde) Bir mevziʹ adıdır.

Vankulu Lugatı - قرب maddesi

اَلْقُرْبُ [el-ḵurb] (ḵâf’ın zammı ve râ’nın sükûnuyla) Yakın olmak; yukâlu: قَرُبَ الشَّيْءُ يَقْرُبُ قُرْبًا مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ إِذَا دَنَا Ve kavluhu taʹâlâ: ﴿إِنَّ رَحْمَتَ اللهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ﴾ (الأعراف 56) وَلَمْ يَقُلْ قَرِيبَةٌ لِأَنَّهُ أَرَادَ بِالرَّحْمَةِ الْإِحْسَانَ وَلِأَنَّ مَا لَا يَكُونُ تَأْنِيثُهُ حَقِيقِيًّا جَازَ تَذْكِيرُهُ فِيهِ تَأَمُّلٌ فَإِنَّ ذَلِكَ الْجَوَازَ فِي الْإِسْنَادِ إِلَى الظَّاهِرِ دُونَ الضَّمِيرِ وَقَالَ الْفَرَّاءُ إِذَا كَانَ الْقَرِيبُ فِي مَعْنَى الْمَسَافَةِ يُذَكَّرُ وَيُؤَنَّثُ وَإِذَا كَانَ بِمَعْنَى النَّسَبِ يُؤَنَّثُ بِلَا اخْتِلَافٍ بَيْنَهُمْ تَقُولُ هَذِهِ الْمَرْأَةُ قَرِيبَتِي أَيْ ذَاتُ قَرَابَتِي ve

قُرْبٌ [ḵurb]بُعْدٌ [buʹd]un zıddına dahi ıtlâk olunur. Ve

قُرُبٌ [ḵurub] (râ’nın zammıyla) ve

قُرْبٌ [ḵurb] (râ’nın sükûnuyla) عُسُرٌ [ʹusur] ve عُسْرٌ [ʹusr] gibi, شَاكِلَةٌ [şâkilet]ten مَرَاقُّ بَطْنٍ [merâḵḵu baṯn]a varıncadır. Ve شَاكِلَةٌ [şâkilet] şîn-i muʹceme ile böğürdür, خَاصِرَةٌ [ḣâṡiret] maʹnâsına. Ve مَرَاقُّ [merâḵḵ] mîm’in fethi ve ḵâf’ın teşdîdiyle karnın yumuşak yerine derler. Ve

قُرْبٌ [ḵurb] Rahimde olan karâbete de derler, ʹalâ-mâ merre.