Şârih der ki mü΄ellif bu bâbda Cevherî’ye tâbiʹ olup إِسْتٌ [ist] kelimesinin aslı اُسٌّ [uss] olmakla sîn’in birisi tâ’ya maklûb olduğuna zâhib olmuştur, lâkin bu galattır. Savâb olan bunun aslı سَتَهٌ [seteh] olmaktır ki hâ΄ hazf olunup evveline hemze ʹivaz olmuştur, zîrâ hemzesi mevsûle olmakla zâ΄idedir, niteki mü΄ellif “س،ت،ه” mâddesi zeylinde dahi bunları sebt eylemiştir. İntehâ. Ve
إِسْتُ الْكَلْبَةِ [istu’l-kelbet] Kerîheye ve dâhiyeye ıtlâk olunur; tekûlu: لَقِيتُ مِنْهُ إِسْتَ الْكَلْبَةِ أَيْ مَا كَرِهْتُ ve yukâlu: وَقَعَ فِي إِسْتِ الْكَلْبَةِ أَيْ فِي دَاهِيَةٍ Ve
إِسْتُ الْمَتْنِ [istu’l-metn] Kıra ve sahrâya ıtlâk olunur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı