اَلْحَدْوُ [el-ḩadv] (ḩâ’nın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) ve
اَلْحُدَاءُ [el-ḩudâ΄] (غُرَابٌ [ġurâb] vezninde) ve
اَلْحِدَاءُ [el-ḩidâ΄] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Deveyi zecr ile sürmek maʹnâsınadır; yukâlu: حَدَا الْإِبِلَ وَبِهَا حَدْوًا وَحُدَاءً وَحِدَاءً إِذَا زَجَرَهَا وَسَاقَهَا Şârih der ki bu mâdde deveyi nagme ve terâne ile teşvîk ederek sürmeğe mahsûstur. Mütercim der ki vâkıʹâ cemîʹ-i ümmehâtta bu resme mersûmdur. Bu sûrette mü΄ellifin إِذَا رَجَزَهَا kavli evveli râ-i mühmele ve âhiri zâ-yı muʹceme olur ki takdîm-i muʹceme ile tahrîf-i nüssâhtan olur yâhûd زَجْرٌ [zecr] صَوْتٌ [ṡavt] maʹnâsına olur. Ve maʹnâ-yı mezkûrda حَدَا lafzının aslı ve menşe΄i “د،ي،ي” mâddesinde mersûmdur. Ve
حَدْوٌ [ḩadv] Tâbiʹ olmak maʹnâsınadır; yukâlu: حَدَا اللَّيْلُ النَّهَارَ أَيْ تَبِعَهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı