Şârih der ki ضِيَاءٌ [ḋiyâ΄] lafzının yâ’yı, vâv’dan münkalibedir ve hemze ile ضِئَاءٌ [ḋi΄â΄] dahi câ΄izdir ve kaldı ki mü΄ellif ضَوْءٌ [ḋav΄] mâddesini نُورٌ [nûr] ile ve نُورٌ [nûr]u ضَوْءٌ [ḋav΄] ile taʹrîf eyledi, lâkin نُورٌ [nûr] ضِيَاءٌ [ḋiyâ΄]dan aʹamdır, zîrâ ضِيَاءٌ [ḋiyâ΄] aydınlığın intişârı mülâhazasıyla ve نُورٌ [nûr] intişârı ve sebâtı mülâhazalarıyla ıtlâk olunur; ve ʹinde’l-baʹz bi’z-zât olan aydınlığa ضَوْءٌ [ḋav΄] ve bi’l-ʹaraz olanına نُورٌ [nûr] ıtlâk olunur; niteki ﴿هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا﴾ kerîmesinde tenbîh olunmuştur, zîrâ nûr-ı kamer şemsten müstefâddır. Ve
ضَوْءٌ [ḋav΄] (kezâlik ḋâd’ın fethi ve zammıyla) Masdar olur, aydın ve rûşen olmak maʹnâsına; yukâlu: ضَاءَ الشَّيْءُ يَضُوءُ ضَوْءًا وَضُوءًا إِذَا اسْتَنَارَ ve
ضَوْءٌ [ḋav΄] (feth-i ḋâd ile) Kudemâdan iki şâʹir ismidir; biri İbn Seleme el-Yeşkurî ve birisi İbnu’l-Leclâc eş-Şeybânî’dir.
اَلْإِسْتِضَاءَةُ [el-istiḋâ΄et] Ziyâlanmak; yukâlu: إِسْتَضَأْتُ بِهِ Ve müşâvere maʹnâsına da gelir: “وَلَا تَسْتَضِيؤُوا بِنَارِ أَهْلِ الشِّرْكِ” Onlar ile istişâreden menʹdir. Ve
ضَوْءٌ [Ḋav΄] İki şâʹirin ismidir ki biri İbn Seleme ve öbürü İbn Leclâc’dır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı