Kamus-ı Muhit - الزمر maddesi

اَلزِّمِرُّ [ez-zimirr] (طِمِرٌّ [ṯimirr] vezninde) Saht ve şedîd nesneye denir.

اَلزَّمَرُ [ez-zemer] (fethateynle) İnsân ve hayvânın gövdesinde kıl ve tüy azca olmak maʹnâsınadır; yukâlu: زَمِرَ الرَّجُلُ زَمَرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ قَلِيلَ الشَّعْرِ ve yukâlu: زَمِرَتِ الشَّاةُ إِذَا كَانَتْ قَلِيلَةَ الصُّوفِ Ve bir kimse bî-mürû΄et olmak maʹnâsınadır; yukâlu: زَمِرَ الرَّجُلُ إِذَا كَانَ قَلِيلَ الْمُرُوءَةِ

اَلزَّمِرُ [ez-zemir] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Gövdesinde kıllar ve tüyler pek âz olan insân ve hayvâna ıtlâk olunur, gûyâ ki düdük gibi kavlak olur. Mü΄ennesi زَمِرَةٌ [zemiret]tir; yukâlu: صَبِيٌّ زَمِرٌ أَيْ قَلِيلُ الشَّعْرِ وَشَاةٌ زَمِرَةٌ وَغَنَمٌ زَمِرَاتٌ Ve

زَمِرٌ [zemir] Mürû΄et ve insâniyyeti pek az olan şahsa ıtlâk olunur; yukâlu: رَجُلٌ زَمِرٌ أَيْ قَلِيلُ الْمُرُوءَةِ Ve hüsn ü cemâl sâhibi adama ıtlâk olunur, kamış gibi tâb-dâr olmak münâsebetiyle.

اَلزَّمْرُ [ez-zemr] (أَمْرٌ [emr] vezninde) ve

اَلزَّمِيرُ [ez-zemîr] (zâ’nın fethiyle) Kamış ile tegannî eylemek yaʹnî ağız ile nây ve kaval ve düdük ve çığırtma ve sûrnâ çalmak maʹnâsınadır; yuḵâu. زَمَرَ الرَّجُلُ زَمْرًا وَزَمِيرًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا غَنَّى فِي الْقَصَبِ Ve

زَمْرٌ [zemr] Kırbayı doldurmak maʹnâsınadır; yukâlu: زَمَرَ الْقِرْبَةَ زَمْرًا إِذَا مَلَأَهَا Ve bir kelâm ve haberi fâş ve şâyiʹ kılmak maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: زَمَرَ بِالْحَدِيثِ إِذَا أَذَاعَهُ Ve bir kimseyi bir kimse üzere kışkırtıp igrâ eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: زَمَرَ فُلاَنًا بِفُلاَنٍ إِذَا أَغْرَاهُ بِهِ

Vankulu Lugatı - الزمر maddesi

اَلزُّمَرُ [ez-zumer] (zâ’nın zammı ve mîm’in fethiyle) Cemʹi, cemâʹatler maʹnâsına.

اَلزَّمَرُ [ez-zemer] (zâ’nın ve mîm’in fethiyle) Bir kimsenin kılı az olmak. Ve mürüvveti kalîl olmak; yukâlu: زَمِرَ الرَّجُلُ زَمَرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ

اَلزَّمِرُ [ez-zemir] (zâ’nın fethi ve mîm’in kesriyle) Kılı az olan kimse. Ve mürüvveti kalîl olan kimse.