اَلسَّغِمُ [es-seġim] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Bed-gıdâ adama denir; yukâlu: رَجُلٌ سَغِمٌ أَيِ السَّيِّءُ الْغِذَاءِ
اَلسَّغْمُ [es-saġm] (sîn’in fethi ve ġayn-ı muʹcemenin sükûnuyla) Cimâʹ eylemek, ʹalâ-kavlin inzâlden hoşlanmayıp hemân sokup çekmek maʹnâsınadır; yukâlu: سَغَمَ جَارِيَتَهُ سَغْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا جَامَعَهَا أَوْ هُوَ أَنْ لَا يُحِبَّ الْإِنْزَالَ فَيُدْخِلَ ثُمَّ يُخْرِجَ Ve
سَغْمٌ [saġm] دَغْمٌ [daġm] gibi رَغْمٌ [raġm] lafzını te΄kîden îrâd olunur; yukâlu: رَغْمًا لَهُ دَغْمًا سَغْمًا Ve bu te΄kîd olduğu için vâv’dan mücerred olur.
اَلسَّغَمُ [es-seġam] (sîn’in ve ġayn-ı muʹcemenin fethiyle) Bir kimse zevcesine bir kez idhâl edip ʹale’l-fevr ihrâc etmedir, inzâl etmemek için. Bu İbn Şumeyl rivâyetidir,kezâ fî baʹzi’n-nüsah.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı