Kamus-ı Muhit - السلف maddesi

اَلسُّلْفُ [es-sulf] (sîn’in zammıyla) Kırk beş yaşına varmış hatuna denir ki kudemâdan maʹdûde olur; yukâlu: إِمْرَأَةٌ سُلْفٌ أَيْ بَلَغَتْ خَمْسًا وَأَرْبَعِينَ Şârih der ki nisvânın kühûleti erbaʹîndir.

اَلسَّلِفُ [es-selif] (كَبِدٌ [kebid] vezninde) ve

اَلسِّلْفُ [es-silf] (sîn’in kesriyle كِبْدٌ [kibd] vezninde) Bedenin derisine denir, جِلْدٌ [cild] maʹnâsına. Ve

سِلْفُ الرَّجُلِ [silfu’r-recul] Zevcesinin kız kardeşi zevcine denir ki bacanak taʹbîr olunur; cemʹi اَسْلاَفٌ [eslâf]tır; yukâlu: هُمَا سِلْفَانِ أَيْ مُتَزَوِّجَا الْأُخْتَيْنِ

اَلسُّلَفُ [es-Sulef] (صُرَدٌ [ṡurad] vezninde) Žu’l-Kelâʹ kabîlesinden bir batndır; aʹlâmdan Râfiʹ b. ʹAḵîb es-Sulefî ve Ḣâlid b. Maʹdîkereb ve birâderi ve sâ΄irleri ona mensûblardır. Ve

سُلَفٌ [sulef] Keklik kuşunun yavrusuna denir. Cemʹi سِلْفَانٌ [silfân] gelir, صِرْدَانٌ [ṡirdân] vezninde ve sîn’in zammıyla da câ΄izdir.

اَلسَّلَفُ [es-selef] (fethateynle) Zamân-ı mâzîde gelip geçmek maʹnâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الشَّيْءُ سَلَفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا مَضَى Ve إِسْلاَفٌ [islâf] maʹnâsından ism olur ki سَلَمٌ [selem] maʹnâsına olur; Muʹâmelâttan bir gûnedir ki kabz-ı semen-i silʹa üzere takdîm ve taʹcîl olunur; yukâlu: أَخَذَهُ بِالسَّلَفِ أَيْ بِالسَّلَمِ وَهُوَ أَنْ يُعْطِيَ مَالاً فِي سِلْعَةٍ إِلَى أَجَلٍ مَعْلُومٍ بِزِيَادَةٍ فِي السِّعْرِ الْمَوْجُودِ عِنْدَ السَّلَفِ وَذَلِكَ مَنْفَعَةٌ لِلْمُسْلِفِ Bunun tarîkini mürâbahacılar hoşça bilirler. Şârih der ki muʹâmele-i merkûme bâb-ı mahsûstur. Mücmeli müsellemün fîh olan âcili re΄sü’l-mâl olan ʹâcil mukâbelesiyle beyʹ eylemektir. Sıfât ve şurût-ı ʹadîdesi vardır. Ve

سَلَفٌ [selef] Şol karz muʹâmelesine denir ki ondan karz veren adama dünyevî fâ΄idesi olmayıp istikrâz eden kimse hemân ʹaynını edâ ede. Bu karz-ı hasen taʹbîr ettikleridir. Mukrıza şükr ve sevâb menfaʹati kifâyet eder; yukâlu: أَعْطَاهُ سَلَفًا وَهُوَ الْقَرْضُ الَّذِي لاَ مَنْفَعَةَ فِيهِ لِلْمُقْرِضِ وَعَلَى الْمُقْتَرِضِ رَدُّهُ كَمَا أَخَذَهُ Ve bir adamın âhirete takdîm eylediği ʹamel-i sâlihe yâhûd sagîr iken vefâtıyla müte΄essir olduğu evlâdına ıtlâk olunur. Ve bir kimsenin sâbıkan geçen âbâ΄ ve akribâsına denir; cemʹi سُلاَّفٌ [sullâf] gelir sîn’in zammıyla ve أَسْلاَفٌ [eslâf] gelir. Muhaddisînden ʹAbdurraḩmân b. ʹAbdullâh es-Selefî ve sâ΄irleri سَلَفٌ [selef]-i mezkûra mensûblardır.

اَلسَّلْفُ [es-self] (sîn’in fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Tarlayı zirâʹat için aktarmak, ʹalâ-kavlin sürgü ile düzeltmek maʹnâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الْأَرْضَ سَلْفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا حَوَّلَهَا لِلزَّرْعِ أَوْ سَوَّاهَا بِالْمِسْلَفَةِ Ve

سَلْفٌ [self] ve

سُلُوفٌ [sulûf] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) Takaddüm eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: سَلَفَ فُلاَنٌ سَلْفًا وَسُلُوفًا إِذَا تَقَدَّمَ Ve

سَلْفٌ [self] Tulumu yağlamak maʹnâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الْمَزَادَةَ إِذَا دَهَنَهَا Ve

سَلْفٌ [self] Dağarcığa ʹalâ-kavlin büyüğüne yâhûd iyice dibâgat olunmamış meşine denir. Cemʹi أَسْلُفٌ [esluf] ve سُلُوفٌ [sulûf] gelir.

Vankulu Lugatı - السلف maddesi

اَلسَّلِفُ [es-selif] (sîn’in fethi ve lâm’ın kesriyle) Bir kimsenin zevcesinin hemşîresinin zevci, bacanak maʹnâsına.

اَلسُّلَفُ [es-sulef] (sîn’in zammı ve lâm’ın fethiyle) Vâhidi. Bir dâne keklik yavrusu maʹnâsına, صُرَدٌ [ṡurad] ile صِرْدَانٌ [ṡirdân] gibi. Ve صُرَدٌ [ṡurad] dedikleri kuş ki ona göçegen ve kerkesdahi derler. Ve Ebû ʹAmr eyitti: Mü΄ennesinde سُلَفَةٌ istimâʹ olunmamıştır, eger سُلَفَةٌ [sulefet] سِلْفَاءُ [silfâ΄]ın vâhididir, سُلَكَةٌ [suleket] سِلْكَانٌ [silkân]ın vâhidi olduğu gibi dense ahsen olurdu dedi. Ve سُلَكَةٌ [suleket] sîn-i mühmelenin zammıyla kezâlik keklik yavrusuna derler.

اَلسِّلْفُ [es-silf] (sîn’in kesri ve lâm’ın sükûnuyla) Bi-ma΄nâhu, lügatun fîhi; mislu: كَذِبٌ [kežib] ve كِذْبٌ [ḵižb] ve كَبِدٌ [kebid] ve كِبْدٌ [kibd]

اَلسَّلَفُ [es-selef] (fethateynle) Geçmek, مُضِيٌّ [muḋiyy] maʹnâsına; yukâlu: سَلَفَ يَسْلُفُ سَلَفًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ مِثْلُ طَلَبَ يَطْلُبُ طَلَبًا إِذَا مَضَى Ve

سَلَفُ الرَّجُلِ [selefu’r-recul] Recülün sâbıkan geçen atalarına dahi derler, âbâ-i mütekaddimûn maʹnâsına.

اَلسَّلْفُ [es-self] (sîn’in fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Yeri düz etmek; tekûlu: سَلَفْتُ الْأَرْضَ أَسْلُفُهَا سَلْفًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا سَوَّيْتَهَا بِالْمِسْلَفَةِ Ve

سَلْفٌ [self] Büyük dağarcığa dahi derler, enbân-ı ferâh maʹnâsına.