Kamus-ı Muhit - العنو maddesi

اَلْعُنُوُّ [el-ʹunuvv] (عُلُوٌّ [ʹuluvv] vezninde) ve

اَلْعَنَاءُ [el-ʹanâ΄] (عَطَاءٌ [ʹaṯâ΄] vezninde) Esîr olmak maʹnâsınadır; tekûlu: عَنَوْتُ فِيهِمْ عُنُوًّا وَعَنَاءً أَيْ صِرْتُ أَسِيرًا فِيهِمْ ve yukâlu: عَنِيتُ فِيهِمْ عَنَاءً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيْ صِرْتُ أَسِيرًا فِيهِمْ Ve tezellül ve huzûʹ ve ser-fürûʹ kılmak maʹnâsınadır; tekûlu: عَنَوْتُ لَهُ إِذَا خَضَعْتَ Ve bir nesneyi açığa çıkarıp âşikâre kılmak maʹnâsınadır; tekûlu: عَنَوْتُ الشَّيْءَ إِذَا أَبْدَيْتَهُ Ve bâ΄ harfiyle ihrâc maʹnâsına olur; tekûlu: عَنَوْتُ بِهِ إِذَا أَخْرَجْتَهُ Ve arz nebât bitirmek maʹnâsınadır; yukâlu: عَنَتِ الْأَرْضُ بِالنَّبَاتِ إِذَا أَظْهَرَتْهُ Ve kelb bir nesneyi gelip koklamak maʹnâsınadır; yukâlu: عَنَى الْكَلْبُ لِلشَّيْءِ إِذَا أَتَاهُ فَشَمَّهُ Ve kırbanın dikiş aralıkları seyrek olmakla suyu taşra sızdırmak maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: عَنَتِ الْقِرْبَةُ بِمَاءٍ كَثِيرٍ أَيْ لَمْ تَحْفَظْهُ فَظَهَرَ Ve bir adama baʹzı umûr ve havâdis hâdis olmak maʹnâsınadır; yukâlu: عَنَتِ بِهِ الْأُمُورُ إِذَا نَزَلَتْ Ve bir nesne bir adamı renc ve zahmete uğratmak maʹnâsınadır; yukâlu: عَنَا الْأَمْرُ عَلَيْهِ إِذَا شَقَّ

Vankulu Lugatı - العنو maddesi

اَلْعَنْوُ [el-ʹanv] (ʹayn’ın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Bir nesneyi izhâr etmek; tekûlu: عَنَوْتُ الشَّيْءَ إِذَا أَخْرَجْتَهُ وَأَظْهَرْتَهُ

اَلْعِنْوُ [el-ʹinv] (ʹayn’ın kesri ve nûn’un sükûnuyla) Vâhidi, cânib-i vâhid maʹnâsına. ve

عِنْوٌ [ʹinv] Bir cemâʹat maʹnâsına dahi gelir.

اَلْعُنُوُّ [el-ʹunuvv] (zammeteynle ve vâv’ın teşdîdiyle) Zelîl olmak; yukâlu: عَنَا يَعْنُو مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا خَضَعَ وَذَلَّ minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَعَنَتِ الْوُجُوهُ﴾ (طه، 111) Ve bir kimse bir kavmin mâ-beyninde esîr olup ikâmet etmek maʹnâsına da gelir; yukâlu: عَنَا فِيهِمْ فُلَانٌ أَسِيرًا أَيْ أَقَامَ فِيهِمْ عَلَى إِسَارِهِ وَاحْتُبِسَ Ve bir kimseye havâdis nüzûl etmeğe dahi derler; yukâlu: عَنَتْ بِهِ أُمُورٌ أَيْ نَزَلَتْ Ve

عُنُوٌّ [ʹunuvv] Yer ot bitirmeğe dahi derler, İbnu’s-Sikkît rivâyeti üzere; yukâlu: عَنَتِ الْأَرْضُ بِالنَّبَاتِ تَعْنُو مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَتَعْنِي مِنَ الْبَابِ الثَّانِي عَلَى رِوَايَةِ الْكِسَائِيِّ إِذَا ظَهَرَ نَبْتُهَا وَيُقَالُ لَمْ تَعْنُ بِلَادُنَا بِشَيْءِ وَلَمْ تَعْنِ إِذَا لَمْ تُنْبِتْ شَيْئًا