اَلْمُوعِبُ [el-mûʹib] (مُوسِرٌ [mûsir] vezninde) إِيعَابٌ [îʹâb]dan ism-i fâʹildir ve minhu yukâlu: جَاؤُا مُوعِبِينَ أَيْ إِذَا جَمَعُوا مَا اسْتَطَاعُوا مِنْ جَمْعٍ Ve minhu’l-hadîsu: “أَوْعَبَ اْلأَنْصَارُ مَعَ عَلِيٍّ إِلَى صِفِّينَ” أَيْ لَمْ يَتَخَلَّفْ مِنْهُمْ أَحَدٌ عَنْهُ
اَلْمُوعَبُ [el-mûʹab] (mîm’in zammı ve ʹayn’ın fethiyle) Bi-tamâmihi demek olur; yukâlu: جَدَعَهُ اللهُ جَدْعًا مُوعَبًا Yaʹnî Ḣudây taʹâlâ burnunu bi-tamâmihi kessin.
اَلْمُوعِبُ [el-mûʹib] Cemʹ edici; yukâlu: جَاؤُوا مُوعِبِينَ Yaʹnî küllî cemʹiyyet etmekle geldiler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı