اَلْجُحَيْشُ [el-cuḩayş] (زُبَيْرٌ [zubeyr] vezninde) جَحْشٌ [caḩş]ın musaggarıdır, sıpacık demektir; ve minhu yukâlu: هُوَ جُحَيْشُ وَحْدِهِ أَيْ مُسْتَبِدٌّ بِرَأْيِهِ لاَ يُشَاوِرُ النَّاسَ وَلاَ يُخَالِطُهُمْ Küçük sıpa kısmı nâstan ürküp dâ΄imâ kaçınır olduğuna mebnî hod-re΄y ve hod-pesend olup aslâ bir kimse ile ihtilât ve istişâre eylemez olan kimseye ıtlâk olundu, niteki عُيَيْرُ وَحْدِهِ dahi bu makâmda müstaʹmeldir.
اَلْجَحِيشُ [el-ceḩîş] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bir yana ve bir nâhiyeye denir. Bu maʹnâdandır ki dâ΄imâ kavmine karışmayıp onlardan başka alargaya nüzûl eder olan adama جَحِيشُ الْمَحَلِّ [caḩîşu’l-maḩall] ıtlâk olunur; yukâlu: رَجُلٌ جَحِيشُ الْمَحَلِّ إِذَا كَانَ يَنْزِلُ نَاحِيَةً عَنِ النَّاسِ وَلَمْ يَخْتَلِطْ بِهِمْ
اَلْجَحِيشُ [el-caḩîş] (cîm’in fethi ve ḩâ’nın kesriyle) Şol kimsedir ki kavminden ayrılıp bir cânibi ihtiyâr etmiş ola.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı