Kamus-ı Muhit - الشوع maddesi

اَلشَّوَعٌ [eş-şevaʹ] (fethateynle) Kıyâs üzere شَوْعٌ [şevʹ] maʹnâsınadır; yukâlu: شَوِعَ رَأْسُهُ شَوَعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا اشْعَانَّ Bâb-ı râbiʹ efʹâl-i tabîʹiyyeye mahsûs olduğundan bu kıyâsa muhâlif olmuştur. Ve

شَوَعٌ [şevaʹ] Atın bir yanağı beyâz olmak maʹnâsınadır; yukâlu: شَوِعَ الْفَرَسُ إِذَا كَانَ أَحَدُ خَدَّيْهِ أَبْيَضَ

اَلشُّوعُ [eş-şûʹ] (şîn’in zammıyla) Şecer-i bân, ʹalâ-kavlin semerinin ismidir. Bu berriyye eşcârındandır, Türkîde sorkun ağacı derler, yemişine حَبُّ الْبَانِ [ḩabbu’l-bân] ve yağına دُهْنُ الْبَانِ [duhnu’l-bân] denir.

اَلشَّوْعُ [eş-şevʹ] (نَوْعٌ [nevʹ] vezninde) Bir adamın başının kılları diken diken sertleşip ürpermek maʹnâsınadır; yukâlu: شَوُعَ رَأْسُهُ شَوْعًا مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ إِذَا اشْعَانَّ أَيِ انْتَشَرَ شَعْرُهُ وَصَلُبَ حَتَّى كَأَنَّهُ شَوْكٌ Ve bu Ebû ʹAmr rivâyetidir, kıyâs olan bâb-ı râbiʹden fethateynle olmaktır.

Vankulu Lugatı - الشوع maddesi

اَلشُّوعُ [eş-şûʹ] (şîn’in zammı ve meddiyle) Yaban ağacı ki berriyyede biter, tabîbler katında maʹrûf yemişi olur ki ona حَبُّ الْبَانِ [ḩabbu’l-bân] derler.

اَلشَّوْعُ [eş-şevʹ] (şîn’in fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve

اَلشِّيعُ [eş-şîʹ] (şîn’in kesriyle ve meddiyle) Şol velede derler ki bir veledin ardınca doğup mâ-beyninde âhar veled olmaya; yukâlu: هَذَا شَوْعُ هَذَا وَشِيعُ هَذَا لِلَّذِي وُلِدَ بَعْدَهُ وَلَمْ يُولَدْ بَيْنَهُمَا