الشَّوْءُ [eş-şev΄] (şîn’in fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Sebk ve takaddüm eylemek maʹnâsınadır; tekûlu: شَاءَنِي فُلاَنٌ يَشُوءُنِي وِيَشِيئُنِي شَوْءًا أَيْ سَبَقَنِى وَهُوَ قَلْبُ “شَآنِي” Yaʹnî bâb-ı evvelden ve sânîden vârid olur. Ve شَاءَ [şâ΄e] kelimesi شَآى [şe΄â] maklûbudur ki دَعَا [deʹâ] veznindedir, masdarı شَأْوٌ [şe΄v]dir; sebk ve takaddüm maʹnâsına, niteki muʹtel bâbında mersûmdur, lâkin mâdde-i mezbûre vâvî olmakla bâb-ı sânîden vürûdu hilâf-ı kıyâstır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı