اَلْوَصْلُ [el-vaṡl] (أَصْلٌ [aṡl] vezninde) ve
اَلصِّلَةُ [eṡ-ṡilet] (ṡâd’ın kesriyle ve zammıyla) Bir nesneyi bir nesneye ulaştırıp bitiştirmek ve eklemek maʹnâsınadır; yukâlu: وَصَلَ الشَّيْءَ بِالشَّيْءَ وَصْلًا وَصِلَةً وَصُلَةً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي لَأَمَهُ وَوَصِلَكَ اللهُ بِالْكَسْرِ لُغَةٌ فِي الْفَتْحِ Yaʹnî lügat-ı kalîlede bâb-ı râbiʹden dahi gelmiştir. Şârihin beyânına göre صِلَةٌ [ṡilet]in aslı وَصْلٌ [vaṡl] idi, وَعْدٌ [vaʹd] ve عِدَةٌ [ʹidet] gibi ve ṡâd’ın zammı aslı vâv-ı mazmûme ile وُصْلَةٌ [vuṡlat] olduğuna mebnîdir, lâkin صِلَةٌ [ṡilat] lâzıma mahsûs olmakla fark için vâv’ı hazf ve beyân-ı zamme için ṡâd’ı mazmûm eylediler. Ve
وَصْلٌ [vaṡl] ve
صِلَةٌ [ṡilet] ʹÂşık maʹşûkuna kavuşmak maʹnâsınadır, gerek ʹafâf ve nezâhet ve gerek habâset vechiyle olsun; yukâlu: وَصَلَهُ وَصْلًا وَصِلَةً إِذَا الْتَأَمَ يَكُونُ فِي عَفَافِ الْحُبِّ وَدَعَارَتِهِ
اَلصَّلَّةُ [eṡ-ṡallet] (ṡâd’ın fethi ve lâm’ın teşdîdiyle) Kuru yer, arz-ı yâbise maʹnâsına. Ve
صَلَّةٌ [ṡallet] Deriye dahi derler, cild maʹnâsına; yukâlu: خُفٌّ جَيِّدُ الصَّلَّةِ Ve
صَلَّةٌ [ṡallet] Şol yağmura derler ki birbiri ardınca pâre pâre yağar.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı