هَجَاجِ [hecâci] (قَطَامِ [ḵaṯâmi] vezninde ve âhirinin fethiyle câ΄izdir) Arz-ı tavîle maʹnâsına olan هَجِيجٌ [hecîc]-i mezkûrdan me΄hûzdur, kendi başına gitmek maʹnâsına istiʹmâl olunmuştur. Bundandır ki ʹArablar, bir kimse meşveretsiz hod-be-hod kendi re΄yiyle bir husûsa mübâşeret yâhûd rehber ve refîksiz bir tarîka ʹazîmet eyledikte فُلاَنٌ رَكِبَ هَجَاجِ derler, رَكِبَ رَأْسَهُ maʹnâsına. Ṡiḩâḩ müterciminin burada tercemesi agrebdir.
هَجَاجُ [hecâc] (hâ’nın fethi ve cîm’in tahfîfiyle) Baş maʹnâsına istiʹmâl olunur, رَأْسٌ [re΄s] gibi, ʹadem-i insirâf ile; yukâlu: رَكِبَ فُلَانٌ هَجَاجَ Ve هَجَاجِ [hecâci] dahi derler, قَطَامِ [ḵaṯâmi] gibi kesr üzerine mebnî olmakla: إِذَا رَكِبَ رَأْسَهُ Yaʹnî “Filân kimse başa bindi” demek mahallinde böyle derler. Aṡmaʹî eyitti: Kaçan sen kavmi bir nesneden menʹ etmek dilesen هَجَاجَيْكَ ve هَذَاذَيْكَ dersin, إِثْنَيْنِ takdîr etmek üzere, yaʹnî لَبَّيْكَ gibi, tekrîr ve mübâlaga kasd etmekle.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı