اَلْإِسْتِنْوَاقُ [el-istinvâḵ] Nâkalanmak maʹnâsınadır; ve minhu’l-meselu: “إِسْتَنْوَقَ الْجَمَلُ” Aslı budur ki Museyyeb b. ʹAles nâm şâʹir mülûk-i ʹArabdan ʹAmr b. Hind huzûrunda bir cemel vasfını mutazammın nazm eylediği işbu: “وَقَدْ أَتَلَافَى الْهَمَّ عِنْدَ احْتِضَارِهِ || بِنَاحٍ عَلَيْهِ الصَّيْعَرِيَّةُ مِكْدَمِ” beytini inşâd eyledikte Ṯarafa b. el-ʹAbd ki o hengâmda henüz nev-civân ve meclis-i mezbûrda hâzır idi, hemân kelâm-ı merkûmu îrâd eyledi, zîrâ صَيْعَرِيَّةٌ [ṡayʹariyyet] nâkaya mahsûs bir gûne damgadır, Museyyeb cemel hakkında îrâd eylemişti. Pes Museyyeb, Ṯarafa’nın bu taʹrîzinden hışm-nâk olup لَيَقْتُلَنَّهُ لِسَانُهُ Yaʹnî “Bu oğlanı elbette kendi lisânı katl eder” dedi. Vâkıʹâ encâm-ı kâr kendi lisânı belâsıyla hâksâr oldu. Mesel-i mezbûr bir adam hîn-i tekellümde halt-ı kelâm edip âher kelâm takrîr eyledikte darb olunur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı