اَلتَّخَذُ [et-teḣaž] (tâ’nın ve ḣâ’nın fethiyle) Almak, ahz maʹnâsınadır; yukâlu: تَخِذَ الشَّيْءَ تَخَذًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ بِمَعْنَى أَخَذَهُ وَقُرِئَ قَوْلُهُ تَعَالَى ﴿لَوْ شِئْتَ لَتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْرًا﴾ وَقُرِئَ لَاتَّخَذْتَ، الآية Ve اِتَّخَذَ kelimesi إِتِّخَاذٌ [ittiḣâž]dan mâzîdir ki تَخِذَ lafzından iftiʹâldir, tâ-yı asliyye ile tâ-yı iftiʹâl idgâm olunmuştur, niteki İbn Ešamp;îr demiştir ki إِتِّخَاذٌ [ittiḣâž] أَخْذٌ [aḣž]den iftiʹâl değildir, zîrâ أَخْذٌ [aḣž]den olsa fâ΄ü’l-fiʹli hemze olmak mülâbesesiyle mâzîsinde إِئْتَخَذَ denir hemze ile ve hemze ise tâ’ya idgâm olunmaz. Ve bu Cevherî kavline muhâliftir, zîrâ Cevherî dedi ki إِتِّخَاذٌ [ittiḣâž] أَخْذٌ [aḣž]den iftiʹâldir, mâzîde hemze telyîn ve tâ’ya kalb ve idgâm olundu ve bu vech üzere şâyiʹ olmakla tâ-i mübeddeleyi asl-ı kelimeden olmak tevehhümüyle ondan sülâsî binâ edip تَخِذَ يَتْخَذُ dediler ve ehl-i ʹArabiyye Cevherî’nin hilâfına zâhiblerdir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı