اَلْحَتْفُ [el-ḩatf] (ḩâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Mevt maʹnâsınadır; cemʹi حُتُوفٌ [ḩutûf]tur ḩâ’nın zammıyla; ve tekûlu’l-ʹArab: مَاتَ فُلاَنٌ حَتْفَ أَنْفِهِ وَيُقَالُ حَتْفَ فِيهِ قَلِيلاً وَحَتْفَ أَنْفَيْهِ أَيْ عَلَى فِرَاشِهِ مِنْ غَيْرِ قَتْلٍ وَلاَ ضَرْبٍ وَلاَ غَرْقٍ وَلاَ حَرْقٍ Yaʹnî bir adam ʹamelsiz yaʹnî katl ve darb ve gark ve hark misilli ʹarıza ile müte΄essir olmayarak döşeğinde yâhûd olduğu yerde vefât eylese مَاتَ حَتْفَ أَنْفِهِ derler. أَنْفٌ [enf]e tahsîsi sâhib-i firâş olan hasta cân-keş oldukta soluğunu burundan alıp vererek kazâ-yı nahb eder yâhûd ʹArablar marîzin rûhu enften ve mecrûhun yarasından hurûc eder tahayyül ettiklerine mebnîdir. Şârih der ki esker-i lügavviyyûn bundan fiʹl mutasarrıf olmadığına zâhibdir. Ve baʹzılar bâb-ı sânîden imâte maʹnâsına vürûdunu hikâyet eylediler. Ve mü΄ellifin حَتْفَ فِيهِ kavli ki حَتْفَ فَمِهِ demektir, kalîldir. Ve bunlarda حَتْفٌ [ḩatf] lafzı masdariyyet üzere mansûbdur, مَاتَ مَوْتَ أَنْفِهِ sebkindedir.
اَلْحَتْفُ [el-ḩatf] (ḩâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Ölüm, mevt maʹnâsına.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı