اَلْخَدَافِلُ [el-ḣadâfil] (ḣâ’nın fethiyle) Pek eski ve mübtezel libâslara denir, مَعَاوِزُ [meʹâviz] maʹnâsına. Ve bunun müfredi mesmûʹ değildir; ve minhu’l-meselu: “غَرَّنِي بُرْدَاكَ مِنْ خَدَافِلِي” Yaʹnî “Senin eğninde olan iki kumaşın beni aldatmakla kendi eski câmelerimin telefine bâdî oldu.” Bunun aslı budur ki bir hatun bir kimsenin eğninde iki nefîs libâs görmekle servet ve sâmân sâhibi bir adam zann edip tezevvücüne ragbet ve bir takrîb ile ʹakdi sûret-yâb olup hâl ve mâl sâhibi ere varıyorum diye kendi köhne libâslarını tarh edip istikrâzla cedîd câmeler ittihâz eyledi. Baʹde’l-mukârene o adamın yaldız olduğu mütebeyyin olmakla kelâm-ı mezbûru îrâd eyledi. Baʹzılar بُرْدَاك lafzında kâf-ı hitâbı kesr ile tekellüm ve aslını bu resme beyân eyledi ki bir kimse bir hatundan iki fâhir câme istiʹâre ve telebbüs ve kendi köhne câmesini tarh edip çend rûz mürûrunda hatun gelip o ʹâriyet câmelerini istircâʹ eyledikte o kimse mesel-i mezbûru îrâd eyledi. Âher kimsenin mâlına tamaʹ ile kendi mâlını telef ve zâyiʹ eden kimse hakkında darb olunur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı