اَلْفَرَحُ [el-feraḩ] (fethateynle) Sevinmek ve sürûr ve batar maʹnâsınadır; yukâlu: فَرِحَ بِهِ فَرَحًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا سُرَّ وَبَطِرَ
اَلْفَرِحُ [el-feriḩ] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve
اَلْفَرُحُ [el-feruḩ] (نَدُسٌ [nedus] vezninde) ve
اَلْمَفْرُوحُ [el-mefrûḩ] ve
اَلْفَارِحُ [el-fâriḩ] ve
اَلْفَرْحَانُ [el-ferḩân] (عَطْشَانُ [ʹaṯşân] vezninde) Ondan sıfatlardır, mesrûr ve şâdân kişiye denir. فَرْحَانُ [ferḩân] kelimesinin cemʹi فَرَاحَى [ferâḩa] gelir fâ’nın fethiyle, سَكَارَى [sekârâ] gibi ve فَرِحٌ [feriḩ] kelimesinin cemʹi فَرْحَى [ferḩâ] gelir, gûyâ ki مَرِيضٌ [marîḋ] üzere mahmûldür ki cemʹinde مَرْضَى [merḋâ] denir. Mü΄enneslerinde فَرِحَةٌ [feriḩat] denir ve فَرْحَى [ferḩâ] denir, عَطْشَى [ʹaṯşâ] gibi ve فَرْحَانَةٌ [ferḩânet] denir hâ’yla.
اَلْفَرَحُ [el-feraḩ] (fethateynle) Sürûr. Ve
فَرَحٌ [feraḩ] Harın olup güre olmağa derler; ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿إِنَّ اللهَ لَا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ﴾ (القصص 76)
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı