اَلتَّدْبِيحُ [et-tedbîḩ] (تَفْعِيلٌ [tefʹîl] vezninde) Rükûʹ hey΄etinde arkayı bast edip başı aşağıya doğru pek eğmek maʹnâsınadır; yukâlu: دَبَّحَ الرَّجُلُ تَدْبِيحًا إِذَا بَسَطَ ظَهْرَهُ وَطَأْطَأَ رَأْسَهُ Ve bu hımâr duruşudur; ve minhu’l-hadîsu: “نَهَى أَنْ يُدَبِّحَ الرَّجُلُ فِي الرُّكُوعِ كَمَا يُدَبِّحُ الْحِمَارُ” Ve zelîl olmak maʹnâsınadır; yukâlu: دَبَّحَ الرَّجُلُ إِذَا ذَلَّ Ve mantar ve yer elması toprak altında kabarmakla toprak domalıp kalkmak maʹnâsınadır; yukâlu: دَبَّحَتِ الْكَمْأَةُ إِذَا انْتَفَخَتْ عَنْهَا اْلأَرْضُ وَمَا ظَهَرَتْ Baʹzı nüshada إِنْتَفَخَ ʹunvânında olmakla tezkîri تُرَابٌ [turâb] iʹtibârıyla olur. Ve
تَدْبِيحٌ [tebdîḩ] Bir kimse dâ΄imâ hânesine mülâzım olup tekâʹüd sipâhîsi gibi taşra çıkmaz olmak maʹnâsınadır; yukâlu: دَبَّحَ الرَّجُلُ فِي بَيْتِهِ إِذَا لَزِمَهُ فَلَمْ يَبْرَحْ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı