اَلتَّرْبِيقُ [et-terbîḵ] (تَفْعِيلٌ [tefʹîl] vezninde) Kuzunun ve oğlağın boyunlarını رِبْقَةٌ [ribḵat] ile bağlamak maʹnâsınadır; ve minhu’l-meselu: “رَمَّدَتِ الضَّأْنُ فَرَبِّقْ رَبِّقْ” أَيْ هَيِّئِ الْأَرْبَاقَ فَإِنَّهَا تَلِدُ عَنْ قَرِيبٍ Yaʹnî “Koyunların memeleri büyüyüp doğurmaları gelip çattı, kuzuları bağlamak için bağlar hâzır eyle.” Ve keçi kısmında رَنِّقْ رَنِّقْ derler nûn’la ki إِنْتَظِرْ maʹnâsınadır, zîrâ keçi kısmı memesine süt getirmek gibi doğurmak ʹalâmeti izhâr eyledikten sonra der-ʹakab doğurmayıp bir mikdâr fâsıla verir. Bunda رَمِّقْ رَمِّقْ dahi derler mîm’le. Mesel-i evvel intizâr-ı medîd ile muntazır olmayan nesne hakkında darb olunur ve mesel-i sânî bunun mukâbilidir. Ve
تَرْبِيقُ الْكَلاَمِ [terbîḵu’l-kelâm] Söze fâsıla vermeyip irtibâtla muttasıl ve muntazam söylemekten ʹibârettir; yukâlu: رَبَّقَ الْكَلاَمَ إِذَا لَفَّقَهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı