كَخْ كَخْ [kaḣ kaḣ] (kâf’ların fethi ve kesriyle ve ḣâ’ların sükûnuyla ve teşdîdleriyle ve tenvînleriyle lügattir) Ve bu asvâttandır, çocuk kısmını bir nesne yemekten ve bir nesne almaktan ve bir murdâr şey΄e bulaşmaktan zecr ve menʹ için telaffuz olunur. Kâle fi’n-Nihâye: وَفِي الْحَدِيثِ “أَكَلَ الْحَسَنُ أَوِ الْحُسَيْنُ تَمْرَةً مِنْ تَمْرِ الصَّدَقَةِ فَقَالَ النَّبِيُّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ كَخْ كَخْ” Yaʹnî Hazret-i Ḩasan yâhûd Ḩuseyn zekâta mahsûb âsitâne-i saʹâdete meclûb olan hurmâlardan bir dânesini alıp ekl murâd ettikte ehl-i beyt emvâl-i sadakâttan mütenezzih olduklarına binâ΄en Resûl-i Ekrem ʹaleyhi’s-selâm hazretleri “Sakın ekl eyleme, yerine bırak!” diye zecr ve menʹ eyledi. Ve bunun tekerrürü te΄kîd içindir. Ve lafz-ı mezbûr ʹalâ-kavlin aʹcemî-i muʹarrebdir ki ism-i fiʹl-i emr olur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı